Schimata

Δεν συµµεριζόταν την επαναστατικότητα και τα φρονήµατα της Δάφνης.
Στην πραγµατικότητα δεν πίστευε σε τίποτα.
Από καιρό είχε παραιτηθεί απ’ όλα αυτά.

Άραγε η αγάπη συνεπάγεται να παλεύεις για τα ιδανικά και τις πεποιθήσεις του άλλου;

Να δίνεσαι στους δικούς του αγώνες;
Από το µυαλό του πέρασε αστραπιαία η µορφή της Ελίζας, ίσως για πρώτη φορά αφότου η σχέση του µε τη Δάφνη µεταµορφώθηκε σε κάτι παραπάνω από φιλία. Θυµήθηκε την όψη της. Θλιµµένη και αγέρωχη την ίδια στιγµή και αδιάλλακτη σε ό,τι αφορούσε τις πεποιθήσεις της, κάτι που συνετέλεσε σηµαντικά στο τέλος της σχέσης τους. Όµως η Δάφνη; Γιατί δεν αντιλαµβανόταν τη δική του ανάγκη για µια ήσυχη και ισορροπηµένη ζωή, µακριά από τα διλήµµατα; Είχε κουραστεί. Τα είχε ζήσει όλα αυτά και τώρα όλα επαναλαµβάνονταν εξαρχής σαν µια παλιά κατάρα.

Θεσσαλονίκη, παραµονές του Β’ Παγκόσµιου πολέµου: Ο Αλέξανδρος επιστρέφει στη γενέτειρά του ύστερα από χρόνια παραµονής στο Βερολίνο καταβεβληµένος από τη µαταίωση των προσωπικών και επαγγελµατικών του φιλοδοξιών. Η επιστροφή του θα σηµαδευτεί από τη σύγκρουση και την αναµέτρησή του µε τον αδελφό του και το κοινό τους παρελθόν. Πάθη, ανταγωνισµοί, ένοχα µυστικά θα έρθουν όλα στο φως καθώς οι ήρωες αυτού του ιστορικού µυθιστορήµατος καλούνται να αντιδράσουν και να πάρουν θέση σ’ έναν κόσµο που αλλάζει δραµατικά.

Οι θύµησες προκαλούν πόνο και ενοχές, ακόµα και για σφάλµατα που έχουµε διαπράξει παρά τη θέλησή µας ή εξαιτίας της πλάνης µας, των συνθηκών, ίσως πάλι του εγωκεντρισµού, ή ακόµα περισσότερο της υπερβατικής µας αγάπης για την ίδια τη ζωή.